NIEODPOWIEDNIE ZACHOWANIA -cd.
2. PŁACZ – „płaczem wszystko zdobędziesz”
Płacz dziecka może w rodzicu budzić czułość, litość albo doprowadzać do szału. Wszystko zależy od tego jaki jest powód rozpaczy lub jaki rodzic ma dzień. Płacz to najsilniejszy oręż dziecka jaki dostało od natury. Płacz noworodka to jedyny sposób komunikowania się z otoczeniem, ale wraz z wiekiem zastępowany jest innymi środkami, metodami i narzędziami. Stąd może nas denerwować kiedy nasza pociech zamiast powiedzieć o co chodzi to płacze, „beczy”, „ ryczy”.
Dlaczego dziecko to robi?
różne są tego powody:
- te najmniejsze przekazują w ten sposób, że są głodne, że je coś boli, że mają mokro
- większe dzieci płaczem chcą zwrócić na siebie uwagę, pozyskać specjalne względy, sympatię, zainteresowanie
- coraz częściej płaczem dziecko chce na rodzicu lub innym dorosłym wymusić jakieś działanie, dostać to czego chce, czego pragnie
- czasami płacząc chce uniknąć czegoś nieprzyjemnego np. kary, konsekwencji, odpowiedzialności.
A jak Ty na to reagujesz?
- instynktownie chcesz zaradzić łzom – tulisz, pocieszasz, rozweselasz
- najczęściej niestety nieracjonalnie – nakrzyczysz na starszego- bo mniejszego i co gorsze płaczącego trzeba bronić, ochraniać itd., a nawet pokłócisz się z babcią itp.
- szukasz winnych, próbujesz dochodzić prawdy, jak to było, kto zawinił itd. – najczęściej nic z tego dobrego nie wyniknie.
Praktyczna porada:
- dowiedz się, co było przyczyną płaczu – czy to coś poważnego, czy też dziecko chce zwrócić na siebie uwagę. Jeżeli w grę wchodzi ta druga możliwość to nie rozczulaj się zbytnio nad nim. Musisz nauczyć się dostrzegać różnicę pomiędzy płaczem, który wymaga twojej interwencji (uderzyłem się), a potokiem łez bez żadnej przyczyny lub aby dostać to co chce.
- nie reaguj na każdą łezkę – bo maluch to wykorzysta, a przecież chodzi o to, aby nie nadużywać płaczu ponieważ on powinien sygnalizować ważne sprawy w których pomoc dorosłego jest konieczna. Jeśli zaś płacz będzie nadużywany to zwyczajnie przestanie być skuteczny i nie wiemy co mamy robić – bo dziecko płacze coraz więcej, coraz częściej.
- dzieckiem płaczącym ze złości nie należy się zbytnio przejmować – powiedz mu, że kiedy płacze to trudno z nim rozmawiać. Zaproponuj, że wrócicie do sprawy, kiedy się uspokoi. Daj mu czas, aby doszło do siebie.
- nie dopuść do tego, aby płacz dzieciaka miał jakikolwiek wpływ na twoje decyzje; obojętnie, czy dotyczy to czasu pójścia do łóżka, czy wymierzenia kary.
- zawsze staraj się zachować spokój, nie przerywaj wykonywanych czynności tylko po to aby go pocieszyć. Daj mu do zrozumienia, że w ten sposób nie będziecie rozmawiali i że ta „broń” ta metoda (płaczu) nie działa.
- poświęć uwagę dziecku, które przestało płakać i chce z tobą rozmawiać – wówczas koniecznie się nim zajmij.
- nie próbuj chronić dziecka przed każdą trudnością, nie pomagaj mu we wszystkim, nie wyręczaj go –wręcz przeciwnie – angażuj go, mobilizuj, ucz odpowiedzialności i samodzielności. Wiedz, że wszystkim wyjdzie to na dobre.
3. KŁAMSTWA
„ Kto zbił wazon, zepsułeś mój zegarek”? – zadając tego typu pytania, najczęściej nie ma winnego lub słuchasz nieprawdopodobnych różnego typu konfabulacji i zbiegów okoliczności.
Dlaczego dziecko kłamie?
- najczęściej, żeby wydobyć się z opresji i uniknąć „kary”, czyli samoobrona
- żeby pokazać się w lepszym świetle
- ale często również po to, aby osiągnąć to czego chce.
A jak Ty na to reagujesz?
- najczęściej rodzic słysząc kłamstwa swojego dziecka czuje się zaniepokojony. To kłamstwo powoduje iż tej osobie (dziecku) nie możemy zaufać. Jeżeli twoje kilkuletnie dziecko kłamie - to pomyśl i wyobraź sobie, co powie nastolatek, gdy znajdziesz swój samochód w rowie?
- ale jest też tak, że rodzic bezgranicznie i bezkrytycznie wierzy dziecku i utwierdza go w przekonaniu, że to dobra metoda i dobre zachowanie
- a może uznajemy to za bujną fantazję dziecka?, fantazjowanie jest czymś pozytywnym, a kłamstwo nie i to rodzic musi odróżniać. Ale jak? To proste. Każde z nich służy innemu celowi. Kłamstwo ma zagwarantować dziecku bezpieczeństwo, a fantazjowanie zainteresować słuchacza.
Jak więc postępować?
- najważniejsza sprawa to twoja świadomość, iż od początku musisz być dla dziecka osobą godną zaufania, taką, której zawsze może powierzyć swoje problemy.
- bądź uważnym i wyrozumiałym słuchaczem
- doradzaj mu i rozstrzygaj problemy w taki sposób, żeby nie czuło potrzeby następnym razem uciekać się do kłamstwa. A jak to robić? Zacznij od tego, że spokojnie przyjmujesz każdą prawdę. Nieważne o co chodzi, nieważne czy to mała, czy wielka sprawa. W ten sposób zyskasz prawdomówność swojego dziecka.
- powiedzenie „ nie kłam lub nie wolno kłamać” zastąp zwrotem „mów prawdę, zawsze trzeba mówić ( mamie, tacie) prawdę
- pomagaj mu naprawić szkodę, ucz go przepraszać.
Pamiętaj, że:
- dziecko niezależnie od tego, co zrobi – zawsze powinno czuć się kochane
- unikaj reakcji odruchowych – gwałtownych, krzyku, gróźb, straszenia
- zawsze zachowaj spokój
- znajdź czas na rozmowę, nigdy się nie spiesz
- gdy powie prawdę – pochwal jego odwagę i dojrzałość
- utwierdzaj zawsze dziecko w przekonaniu, że prawda zawsze bardziej popłaca niż kłamstwo
- ustalaj z dzieckiem podstawowe zasady zachowania, które w przyszłości pomogą twojemu dziecku uniknąć tego typu kłopotów
- nigdy nie baw się w detektywa
- nie nazywaj swojego dziecka kłamczuchem, kłamcą – słowa rodzica ranią stokrotnie.
POWODZENIA MAMO I TATO
