JAK WYCHOWYWAĆ SWOJE DZIECKO ?
JAK BYĆ DOBRYM RODZICEM ?
BYĆ DOBRYM RODZICEM TO ZNACZY:
KOCHAĆ
WYMAGAĆ
WSPIERAĆ
Każdy rodzic chce, aby jego dziecko było radosne, szczęśliwe, dobre, grzeczne. Często jednak dziecko jest tylko dzieckiem, a niektórych jego zachowań nie potrafimy zrozumieć.
Jakie zachowania dziecka są dla nas trudne, co nas denerwuje, z czym nie dajemy sobie rady?
- dziecko nie robi tego, co chcemy żeby robiło,
- bije się z rodzeństwem, kolegami,
- zachowuje się przekornie, robi nam na złość,
- nie słucha się,
- i zastanów się chwilę i dopowiedz co jeszcze……
PYTAMY DLACZEGO DZIECKO TAK SIĘ ZACHOWUJE, dlaczego to robi?
1. Zdecydowana większość zachowań każdego dziecka podyktowana jest chęcią zaspokojenia jakiejś ważnej dla niego potrzeby.
Jakie więc potrzeby są najważniejsze w życiu naszego malucha?
- potrzeba przynależności – posiadania rodziców, rodziny
- potrzeba akceptacji i bezwarunkowej miłości
- potrzeba samodzielności i samodecydowania
- potrzeba bezpieczeństwa i uznania społecznego
- potrzeba odnoszenia sukcesów
- potrzeby biologiczno – fizjologiczne
bez prawidłowego spełnienia każdej z nich, żadne dziecko nie wykorzysta swoich możliwości i predyspozycji, nie będzie szczęśliwe, radosne, dobre, grzeczne.
Każdy człowiek, każde dziecko chce być kochane, lubiane, podziwiane, chwalone i o tym pamiętaj zawsze.
2. Bardzo często te tzw. „ trudne zachowania” dziecka wynikają z chęci osiągnięcia przez nie swojego celu. Są instrumentem w posiadaniu dziecka, który umożliwia mu zdobycie tego czego pragnie. Krzyk, złość, bunt, nieposłuszeństwo, kłamstwo, szantaż lub bicie są narzędziem, sposobem i drogą dla dziecka , aby osiągnąć to czego chce – niekoniecznie jest to mu potrzebne, czy też dobre dla niego /chodzi mu tylko o postawienie na swoim, o wygranie /. No i zdobywa, wygrywa. Pamiętaj, że następnym razem powtórzy takie zachowanie, aby otrzymać to co chce.
W tym przypadku najważniejszy jest spokój i zdecydowana postawa rodziców. Zadajmy więc sobie pytanie.
Jak sobie z tym radzić? – odpowiedź jest prosta:
- nie ulegać dziecku, pokazać bezskuteczność takich zachowań
- pokazać dobrą drogę do zdobycia tego co dziecko chce np. jeśli poprosi to otrzyma (krzykiem nie) umiejętnie stosować nagrody i kary / rozumiane jako konsekwencje/ za konkretne zachowania dziecka
- odwołanie się do argumentów i pozostawienie dziecku czasu do przemyślenia oraz wyciągnięcia wniosków na przyszłość
- czasami bardzo pomocnym może okazać się zwykłe odwrócenie uwagi i zainteresowanie dziecka czymś innym – pożytecznym, dobrym
- należy pamiętać, że otoczenie w którym nasze dziecko przebywa również nie może tolerować „ złych” zachowań, aby dziecko nie wzrastało w przekonaniu, że jest bezkarne i aby jego złe nawyki nie utrwalały się.
3. Pamiętaj, że każde dziecko naśladuje przede wszystkim:
a) swoich rodziców. Jeżeli rodzice przeklinają – będą przeklinać również ich dzieci; rodzice „przepychają” się „ łokciami” – dzieci również to czynią;
dziecko bite – bije, poniżane – poniża itd..
Aby pomóc swojemu dziecku w tym przypadku należy:
1. kontrolować i zmienić swoje zachowania.
Z wdzięcznością przyjmować uwagi innych o swoim dziecku i podejmować odpowiednie działania naprawcze.
Pamiętaj, że RODZICE są najlepszymi WZORAMI !!!!!
b) naśladowanie niewłaściwych zachowań eksponowanych za pośrednictwem telewizji, gier komputerowych, kolorowej prasy… Dzieci często utożsamiają się z bohaterami negatywnymi / mają swoich idoli /, a media karmią nas w nadmiarze i o tym zawsze pamiętać powinien każdy rodzic, któremu na sercu leży dobro swojego dziecka.
Co więc powinniśmy robić?
1. To pytanie retoryczne. Ja zadam tylko pytania pomocnicze?
Ile czasu drogi Rodzicu Twoje Dziecko spędza przed szklanym ekranem, a ile z Tobą czytającym książeczki, spacerującym z nim, bawiącym się wspólnie, jak często i ile przebywa i bawi się z kolegami?
NA ZAKOŃCZENIE – w wielkim skrócie
POSTAWY RODZICIELSKIE a ZACHOWANIE DZIECKA
I. Postawy niewłaściwe
1. PERFEKCJONIZM – moje dziecko musi być…. à takie postawy i wymagania stawiane dziecku powodują u dziecka nerwice, brak wiary w siebie, wycofywanie się /zahamowanie / lub nadpobudliwość, obsesje.
2. ROZPIESZCZANIE à prowadzi do obniżenia koncentracji uwagi, opóźnienia rozwoju społecznego, emocjonalnego i intelektualnego oraz brak poczucia bezpieczeństwa.
3.CHŁÓD EMOCJONALNY, ODRZUCENIE I ZANIEDBYWANIE à powoduje obniżenie rozwoju intelektualnego, kłamstwa, nieposłuszeństwo, agresję i buntowniczość
II. Postawy prawidłowe
1. BEZWARUNKOWA AKCEPTACJA, MIŁOŚĆ i SZACUNEK okazywany dziecku pociąga za sobą dobre przystosowanie społeczne, prawidłowy rozwój i wykorzystanie swoich predyspozycji intelektualnych, dziecko jest miłe i buduje prawidłowe więzi z rówieśnikami i z dorosłymi.
2. RESPEKTOWANIE PRAW DZIECKA i DAWANIE MU ROZUMNEJ SWOBODY dostosowanej do jego wieku przynosi efekty w postaci tego, że dziecko jest samodzielne, aktywne, twórcze i bystre oraz uczy się podejmowania samodzielnych decyzji.
3. WSPÓŁDZIAŁANIE z dzieckiem uczy go wytrwałości, zaufania, zapewnia poczucie bezpieczeństwa, poczucie bycia ważnym i dobrym oraz wiarę w siebie.
4. OKAZYWANIE DZIECKU ZAUFANIA buduje szacunek do samego siebie i do innych, wiarę we własne siły i możliwości oraz odwagę.
5. KONSEKWENCJA, GRZECZNOŚĆ I STANOWCZOŚĆ rodzica to gwarancja, ze jego dziecko nauczy się właściwego rozumienia i przestrzegania ustalonych reguł, zasad i norm społeczno moralnych, nie będzie zagubione i nie będzie sprawiało problemów.
Wie, że jest kochane i może liczyć na rodziców,
bo im na nim zależy.
MAJĄC PROBLEMY NIE WSTYDŹ SIĘ SZYBKO SZUKAĆ POMOCY
SYNDROM BIERNEGO WYCHOWANIA
Dotyka on wiele współczesnych rodzin, a na czym polega?
1. jesteśmy przy naszych dzieciach, ale nie z nimi
2. mówimy do nich, ale nie rozmawiamy z nimi
3. wydajemy polecenia
4. rozliczamy
5. prawimy kazania
6. moralizujemy
7. wyjeżdżamy, aby zarobić; a opiekę nad naszym dzieckiem powierzamy innym (dziadkom) - nie znaczy to jednak, że nie kochamy naszego dziecka, że nam na nim nie zależy – przecież robimy to dla dzieci
NAJWIĘCEJ BŁĘDÓW WYCHOWAWCZYCH POPEŁNIAMY JEDNAK NIEŚWIADOMIE, z miłości i w dobrej wierze. Warto o tym pamiętać i uczyć się na cudzych błędach – nie na swoich.
DOBRE RADY
WSPIERAJ, WSPOMAGAJ Dziecko poprzez:
- chwal, doceniaj wysiłki dziecka, a nie stopień jego osiągnięć – takie zachowanie rodzica zwiększa samoocenę dziecka, motywację do podejmowania kolejnych zadań, dodają wiary w swoje siły.
- koncentruj się na tym, co dobre w Twoim dziecku, nie ustawaj w szukaniu potencjałów, zasobów, pozytywów. Nagradzaj go swoją uwagą i pochwałą.
- pozwalaj swojemu dziecku na branie odpowiedzialności za to co robi, co mówi. Błędy naprawiajcie razem – nie wyręczaj go, nie rób za niego.
- daj prawo dziecku do swoich uczuć, wszystkie emocje są w porządku.
- bądź konsekwentny – ustal z dzieckiem i współmałżonkiem zasady i ich się trzymaj – to wprowadza w życie dziecka określony porządek, przewidywalność i poczucie kontroli, a wszystko to razem daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Mimo, że dziecko się buntuje Ty nie poddawaj się – bycie konsekwentnym jest jednym z najtrudniejszych zadań rodzicielskich.
Jeden z największych autorytetów moralnych naszego wieku Jan Paweł II - w przemówieniu wygłoszonym w UNESCO - powiedział:
,,W wychowaniu chodzi właśnie o to, ażeby człowiek stawał się coraz bardziej człowiekiem - o to, ażeby bardziej był, a nie tylko więcej miał, aby więc poprzez wszystko, co ma, co posiada, umiał bardziej i pełniej być człowiekiem, to znaczy, ażeby również umiał bardziej być nie tylko z drugimi, ale i dla drugich ”. Jan Paweł II
